”මේ අයියෙ ඌරු මස් කීයද?”

මේක බීම සම්බන්ධ කතාවක්. අපේ යාළුවා කඩවත සමන්ත තමයි එවලා තියෙන්නේ.
”උඩුපිල නිමල් දවසක් කට්ටිය එක්ක පොඩි ගමනක් ගියා. කිරිඳිවැලට එහා ගෝනහැර දෙනියෙ ඉන්න ඥාතියකු ගෙ ගෙදරටයි ගියෙ. හදිසියෙ යොදා ගත්තු ගමන නිසා අත්‍යවශ්‍ය කිසිම දෙයක් ගන්නත් බැරිවුණා.

කොහොම වුණත් මගදි මයියොක්කා කිලෝ පහකුයි රට බීම සාප්පුවකින් දශ මූල අරිෂ්ට බෝතල් දෙකකුයි මිලට ගත්තා.

දැන් ඉතින් මයියොක්කා කන්න මොනවා හරි තිබුණොත් තමයි හොඳ එක මනුස්සයෙක් මේ වෙලාවේ ඇවිත් හොඳ ආරංචියක් දුන්නා ඒ තමයි ගෝනගල්දෙනියෙ පොළේ වල් ඌරු මස් විකුණනවා කියලයි.

”එහෙනම් ඉතින් ගිහිල්ලා කිලෝ දෙක තුනක් අරන් වරෙල්ලා” නිමල් අයිය කුමාරටයි සමන්තටයි කිව්වා. කුමාර ගේ සයිකලයට නැගලා විනාඩි දහයෙන් පොළට ගියා.

දැන් කුමාරයි - සමන්තයි පොළේ වල් ඌරු මස් හොයනවා. ළඟ පාතක නෑ. තව ටිකක් වට පිට බලන කොට ඈත කොනක ඌරු මස් විකුණනවා. බැලින්නම් වල් ඌරු නෙවෙයි ගං ඌරා.

ඒ වුණත් සමහර විට වෙළෙන්දා වල් ඌරු මස් හංගල තියාගෙන විකුණනව ද දන්නෙත් නෑනෙ? මොකද තහනම් දෙයක් නෙ. ඒ හින්ද සමන්ත හෙමින් වෙළෙන්දට කිට්ටු කරල මෙහෙම ඇහුව.

”මේ අයියෙ ඌරු මස් කීයද?” කියල.

”ආ... මේව මල්ලි කිලෝ එක 250/- යි. වෙළෙන්දා කිව්ව.

”මේ... ඒක නෙමෙයි අයියෙ... අපි මේ හෙව්වෙ නම් වෙන ජාතියක්... ඒ කියන්නෙ ‘වල් ඌරු මස්’ ඒව නැද්ද?” සමන්ත ඇහුව.

”අයියෝ... මල්ලි වල් ඌරු මස් හැම දා ම ලැබෙන්නෙ නෑ... ඉඳල හිටල තමයි අහුවෙන්නෙ” වෙළෙන්දා කියාපි.

”මල්ලිට කියන්න බය නැතිව ගෙනියන්න. මේව නියම බඩු” ගං ඌරව පෙන්නල වෙළෙන්දා කිව්ව.

”ඒ වුණාට අයියෙ... මේව වල් ඌරු මස් නෙමෙයි නේ. මේව නම් අපේ පැත්තෙත් ඕන තරම් තියෙනව.”

”බය නැතුව අරං යන්න මල්ලි... මම මල්ලිට ගැරන්ට් කරල කියනව මූ හෙන වල් ඌර,

මොකද?

මම මගෙ අත්දැකීමෙන් ම ඒක දන්නව. මල්ලිට කියන්න... මගෙ ඌරු කොටුවෙ හිටපු

එක ම ඊරියෙකුටවත් මූ ඉන්න දුන්නෙ නෑනෙ.

මූ හෙණ වල් ඌරා” වෙළෙන්ද කියාපි.