ගලගෙදර දෙහිදෙනි‍යේ සිරිලාල්ගෙ ඔළුවෙ කෙස් අඩුයි. හැබැයි මිනිහගෙ රක්ෂාව ගස් බිස්නස් එක. ඔළුවෙ කෙස් නැති තරහට වගේ කැලෑවෙ තියෙන ගස් ටිකත් කපල අඩු කරනවා. ගස් කපල ලී ඉරලා විකුණනවා. මිනිහට සරුයි. දැන් ඉතින් කසාදයක්‍ තමයි ප්‍රරශ්නේ.
අම්මයි - නංගියි එකතු වෙලා මඟුල් කිහිපයක්ම කතා කළා. ඒත් එකක්වත් සෙට් වුණේ නැහැ. අන්තිමට එක තැනක් හරි ගියා.
සිරිලාල් දැන් ඉතින් ඒ ගෑනු ළමයා බලන්න සතියකට වරක් යනවා.
ඒ අතරෙ ජංගමයට ටෙලිෆෝන් කරනවා.
එක පාරක් සිරිලාල් ටිකක් දුර පළාතක ගස් වගයක් ඉරන්න ගියා.
කෙල්ල බලන්න යන්නත් බැරි වුණා. ජංගමයට කෝල් එකක් දෙන්නත් බැරි වුණා.
මොකද දන්නවාද ජංගමයට සිග්නල් නෑ. ඔන්න ඉතින් සති දෙකකට පස්සෙ ගෙදර ඇවිත් අතින් කටින් ඩැහැගෙන තෑගි බෝග අරන් කෙල්ලගෙ ගෙදර ගියා.
සිරිලාල් දැක්ක ගමන් ගෑනු ළමයා අඬාගෙන ගෙට දිව්වා. අම්මා සිරිලාල්ගෙ ඇඟට කඩා පැන්නා.
"ඈ යකෝ උඹ වගේ කිසි ප්‍රතිචාරයක් නැති එකෙකුට මගේ දුව දෙයි කියල උඹ
හිතුවද? ආයි මේ පැත්ත පළාතේ ආවොත් අඬු කනවා." අම්මා කියපි.
සිරිලාල්ට හොල්මන්. මොකක්ද යකෝ මේ වුණේ කියලා.
"ඇයි ඇන්ටි මොකක්‍හරි ප්‍රරශ්නයක් ද?" පුදුම වෙච්ච සිරිලාල් ඇහැව්වා.
"ප්‍රරශ්නයක්! අනේ හැබෑට මූ අහන ලස්සන. පහුගිය සති දෙකේම මේ පැත්ත පළාතෙ
ආවෙ නැහැ. අපි කොච්චර ජංගමයට කෝල් කළාද? කතා කරන හැම පාරටම කවුදෝ
වරෙත්තු ගෑනියෙක් ලව්වා කිසි ප්‍රතිචාරයක් නැත කියල කියවන්න උඹට ලැජ්ජා නැද්ද
යකෝ? එහෙම කියපු අම්මා ගේ ඇතුළට ගියා.
සිරිලාල්ට දැන් තමයි තේරුණේ ජංගමයට සිග්නල් නැති පළාතක හිටපු එක.