Watch Angelina Jolie Hot Scene

Watch Angelina Jolie Hot Scene,Angelina Jolie Hot Scene, Actress Hot Scene, Heroine Hot Videos, Hollywood Actress Hot Scenes, Hot Scenes

තරහ වෙන්න එපා කෙල්ලේ දැන් අරයා එන වෙලාව.

තුන් මාසයේ පිංකමට නියමිත දිනය උදා විය. එය සතියේ දිනයකි. රාත්‍රී 7.30 – 8.30 අතර කාලය ධර්ම දේශනය සඳහා වෙන් විය. බණ ඇසීමට පැමිණෙන ලෙස අසල්වාසීනට ද ඇරියුම් කරන ලදි.

ඒ අනුව එදින සවස හය පසුවන විට යම් යම් පිරිකර රැගත් පිරිස් බණ ගෙදරට පැමිණියහ. පැමිණි සියලු දෙනාම ළමයි සහ කාන්තාවෝය. අවස්ථාවට උචිත පරිදි ඔවුනට සංග්‍රහ කරන ලදි.

මඳ වේලාවකින් පැමිණි අමුත්තෝ වරින්වර පිටවී යෑමට අවසර පැතූහ.
ඇයි අනේ බණ අහන්න ඉන්නෙ නැද්ද?’

’අනේ බෑ අක්කෙ. පොඩි එකාට සනීප මදි. නෑවිත් බැරි නිසා ගොඩවෙලා යන්න ආවෙ.’

’තරහ වෙන්න එපා කෙල්ලෙ. දැන් අරයා එන වෙලාව. දන්නවනේ අපේ මනුස්සයාගෙ හැටි.’

’මං මේ වැඩ ඇරිලා එන ගමන්, පොඩිඋන්ට මුකුත් රත්කරලා දෙන්නත් එපායැ.’

මෙලෙස නොයෙකුත් හේතු දැක්වූ අසල්වාසීහු බණ ඇසීමට නොසිට පිටවී ගියහ.

’බණ ගෙදරකට එනකොට අත පය වන වනා නොඑන එක හැබෑව. ආවානං බණ ටිකක් අහල යන එකනේ සිරිත. හරියට අපි මේ පිරිකර ගන්න බලං ඉන්නව වගේ හැමෝ ම මොනවා හරි දීල යනවා.’ ගෘහිණිය අමනාපයෙන් පැවසුවාය.

නියමිත වේලාවට හාමුදුරුවෝ බණට වැඩියහ. බණ ඇසීමට සිටියේ පවුලේ හත් අට දෙනකු පමණි. නිවසින් පිටත මිදුලේ පිරිමි දෙතුන් දෙනෙක් දේශපාලන කසුකුසුවක පැටලී සිටියහ.

’මහත්තයා මං මේ පන්සලට වැඩියේ ගිය සතියේ. මෙහෙ නැවතිලා අධ්‍යාපන කටයුතු කර ගන්නවා. නායක හාමුදුරුවන්ගේ කීම පිළිඅරන් ගමේ බණකට වැඩිය පළමුවතාව. මේ ගෙදර අය අවට උදවිය සමග වැඩි ඇසුරක් නෑ වගේ නේද?’ යළි පංසලට වඩින හාමුදුරුවෝ තුන් රෝද රථ රියදුරුගෙන් විමසූහ.

’එහෙම දෙයක් නෙමේ අපේ හාමුදුරුවනේ. ඔය කවුරුත් වාගෙ බණ ගෙදරට ආවා. ඒත් බණ අහන්න හිටියෙ නෑ තමයි. ඒකට හේතුව තමයි රූපවාහිනිය. ගෑනු උදවිය ටෙලි නාට්‍යවලට වහ වැටිලා. වැඩියෙන් බණ අහන්නෙ ගෑනු උදවියනේ. සවස හයට විතර බණ පටන්ගත්තා නම් උතුරන්න කට්ටිය ඉදීවි.’

’හරි හරි මට තේරුණා. ධර්ම දේශනාවකට මහ සෙනඟක් අවශ්‍ය නෑ. බණ අහන්න එක්කෙනෙකු හිටියත් අපට ඇති. බුදුහාමුදුරුවොත් මුල්ම දේශනාව කළේ පස්නමකටනේ. ඇරත් ඉතින් සිය දහසක් හිටියත් සිත වෙනතැනක නම් බණ අහලා පලක් නෑනේ.’

’එහෙමයි අපෙ හාමුදුරුවනේ. බණ ඉතින් දවස පුරාම ඇහෙනවානෙ. ටෙලි නාට්‍ය වෙලාවට ම බලන්න ඕනැනෙ. තව කල් යනකොට මේ වගේ තැන්වල බණ කියන වෙලාව වෙනස්වේවි නේද?’

හාමුදුරුවෝ සිනාසී රථයෙන් බැස පන්සල තුළට වැඩියහ.

මියගිය ආත්ම සුවපත් කිරීම

සුගති වශයෙන් හැඳින්වෙන ලෝකයන් අතර මේ මිනිස් ලෝකයද කාම ලෝකයකි. මිනිස් ලොව උපදින පුද්ගලයා සිය ඇස, කන, නාසය, දිව, ශරීරය හා සිත පිනවීමට උපන් දා සිට ම උත්සාහ කරයි. කටයුතු කරයි. ඒ කාම ලෝක ස්වභාවයයි. එසේ ඉන්ද්‍රිය සය පිනවීමට හැකි වන අයුරින් අංග සම්පූර්ණ උපතක් ලැබීම හා අවශ්‍ය සම්පත් ලැබීම පූර්ව භවයන්හි කරන ලද පුණ්‍ය කර්මයන් ගේ ආනිසංසයත්, මේ භවයේ දැනුම හා බුද්ධිය දියුණු කැර ගැනීමෙන් ඇති කරගන්නා යහපත් උත්සාහයක් නිසා සිදුවන්නකි. කොයි තරම් අංග සම්පූර්ණ උපතත් ලැබූවද ඔහුට අවශ්‍ය පරිසරය, කල්‍යාණ මිත්‍ර ආශ්‍රය, හා ආර්ථික පහසුකම් නොලැබුණොත් ඔහුට දියුණුවීම අසීරුය. කොයි තරම් පහසුකම් තිබුණ ද ඔහු අංගවිකලයකු හෝ නූගතකු හෝ පාප මිත්‍ර සේවනයෙහි යෙදෙන්නකු හෝ වුවහොත් ඔහු පරිහානියට ම පත්වන්නකු බවට අනිවාර්යයෙන් ම කටයුතු යෙදේ.

මේ අතර බොහෝ දෙනා තමන්ට ලැබෙන පහසුකම් හා දැනුම ප්‍රයෝජනයට ගනිමින් යහපත් ලෞකික ජීවිතයක් ගත කරති. සාමාන්‍යයෙන් දන් පින් වල ද යෙදෙති. එහෙත් කුසල් වශයෙන් ධර්ම මාර්ගයේ ගමන් කොට ස්වකීය ‘සිත’ දියුණු කැර ගැනීමට කටයුතු කිරීම පසුවට කල් තබති. මහලු වූ විට පුළුවනැයි සිතා පමා වෙති. හදිසියේ හෙට මිය යතැයි නොසිතති. භාවනාවක නොයෙදෙති. කෙනෙකුගේ ඊළඟ භවය තීරණය කරනුයේ අවසන් චුති චිත්තයට ඉදිරිපත් වන පූර්ව කර්මයක් හේතු කොට ගෙන බව දැන සිටිය ද මේ පමාව නිසා සතර අපා ගත වන්නෝ බොහෝ ය. එය ද කාම ලෝකයේ ස්වභාවයකි. උත්සාහය හා වීර්යය මගින් සිය සසර ගමන යහපත් කැර ගැනීම හා කෙටි කැර ගැනීම නුවණින් ම කළ යුත්තකි.

වර්තමාන සමාජයේ බොහෝ දෙනා පුරුදුව සිටින්නේ ද කැමැත්තක් දක්වන්නේ ද අනුන්ගේ දොස් දැකීමටමය. කොයි තරම් යහපත් දේ කළත් එක අඩුපාඩුවක් දොසක් වේ නම් එයම තෙපළති. අතීතයේ මෑතක් වන තුරු ම කෙනකු මිය ගිය විට අවසන් කටයුතු කරන අවස්ථාවේ ආගමික වතාවත් වලින් පසු ඔහු ගේ හෝ ඇගේ ගුණ වර්ණනා කළහ.

එයින් සිදු වූයේ ඒ පුද්ගලයා ඒ වන විට ස්ථිර භවයක උපතක් නොලබා මනෝකායික ගන්ධබ්බ අවස්ථාවක හෝ එතැනට පැමිණිය හැකි, දැකිය හැකි හෝ දිව්‍යාත්මයක හෝ වෙනත් අමනුස්ස ආත්ම භවයක හෝ සිටියහොත් ඔහුගේ හෝ ඇගේ සිත ප්‍රසන්න වේ.

මෙසේ ගුණ ගායනා කරනවාට, තමන් ජීවත්ව සිටිය දී සිදු කළ පුණ්‍ය ක්‍රියා පිළිබඳ, කතා කරන විට ඒවා අහන්නට අමනුෂ්‍යයෝ කැමතිය. එවිට ඔවුන්ගේ සිත් පහන් වෙයි. පළි ගැනීමේ චේතනාවෙන් වෛරයෙන් සිටින අමනුෂ්‍යයන් හැර අනිකුත් බොහෝ අමනුෂ්‍යයෝ මිහිරි ස්වරවලට, මිහිරි වදන්වලට මිහිරි අර්ථයට සුවඳට මිනිසා කැමති සේම දෙවියෝ ද කැමති ය. සමහර යක්ෂයෝ ද කැමති ය.

දිනක් බුදු රජාණන් වහන්සේ ධර්මය දේශනා කරද්දී ඒ අසල වෘක්ෂයකට අධිගෘහිතව විසූ යක්ෂණියක් ඒ ධර්මය ශ්‍රවණය කරමින් සිටියා ය. ඇය ඒ බණ ඇසුවේ සිය දරුවා නළවමිනි. දරුවා හඬන විට “හා හා පුතා අඬන්න එපා. අර බුදු හාමුදුරුවෝ බණ කියනවා. පුතා අඬන්න එපා” යැයි කී අවස්ථාවක් සංයුක්ත නිකායේ යක්ෂ සංයුක්තයේ සඳහන් වෙයි. සමහර අමනුෂ්‍යයෝ ද ධර්ම ශ්‍රවණයට හා මිහිරි වදන්වලට කැමති බව මෙයින් පැහැදිලි වෙයි.

ඔහුට හෝ ඇයට අමතකව තිබු ඔහු අතින් සිදු වූ කුසල කර්ම, පුණ්‍ය ක්‍රියා සිහියට නගා ගත හැකි වෙයි. තමන් කළ යහපත් ක්‍රියා එසේ සිහිපත් වූ සැනින් ස්වකීය ආත්ම භවය උසස් තත්ත්වයකට පත්වීමට ද බොහෝ ඉඩකඩ ඇත. අපේ පැරැන්නෝ එවැනි මනෝ විද්‍යාත්මක අවබෝධයකින් සමාජ චාරිත්‍ර වාරිත්‍ර ගොඩ නගා ගෙන තිබුණි. එහෙත් වර්තමානයේ බොහෝ දෙනා අවමංගල උත්සවවලදී

“ඔය බොරු පම්පෝරිවලින් වැඩක් නෑ. පිළිගැනීමේ කතාවයි ස්තුති කතාවයි තිබුණා ම ඇතැ”යි කියා ගුණානුස්මරණ - ගුණය සිහිපත් කරන කතාවලට අවස්ථාවක් නොදෙයි.

“ඔය මිනිහා ජීවත්ව ඉන්නකම්ම බිව්වා. අහවල් අහවල් දේ කළා” යි කියමින් ඔහු කළ යහපත් දේ සිහිපත් කිරීම වළකාලයි. ඒ අනුන්ගේ ගුණ කියනවාට අකැමැති අනුන්ගේ දොස් ම දකින කුහකයින්ගේ හැටියකි. කෙනකු අතින් වරදක් සිදුවුවද ඔහු අතින් සිදු වූ බොහෝ යහපත් දේ යටපත් කැර දැමීම අකුසලයකි. කුහක කමකි. මිය ගිය පුද්ගලයාට සිදු කරන අසාධාරණයකි.

මේ තරුණ වෛද්‍යවරිය තම ස්වාමි පුරුෂයාට දැඩි සේ ආදරය කළාය.

ඇය තරුණ කාන්තාවකි. විවාහක තරුණ වෛද්‍යවරියකි. ඇය අපට නොපෙනෙන ලෝකයක් ඇතැයි විශ්වාස කළේ නැත. ඒ තරමට ම භෞතිකවාදී වූවා ය. ඇයගේ කුළුදුල් දරු ප‍්‍රසූතියේ දී සිදුවූ විස්මිත සිද්ධියකින් ඇයට ලෝකයේ යථාර්ථය - සැබෑ තත්ත්වය හෙළි වී ඇත.

මේ තරුණ වෛද්‍යවරිය තම ස්වාමි පුරුෂයාට දැඩි සේ ආදරය කළා ය. ගැබ්බරව ඉදිරියට නෙරා ගිය උදරයක් සහිතව කුරුණෑගල රෝහලට ඇතුළු වූයේ ද ස්වාමි පුරුෂයා ගේ බඳ වටා අත යවා ගෙන ඔහු ගතෙහි දැවටෙමිනි, ඔහු ද ඇය වෛද්‍යවරියක් නිසා ඇයට ලැබී ඇති අවසරයෙන් ප්‍රයෝජන ගනිමින් දවසේ දැඩි කාලයක් ගත කළේ බිරිය ළඟ ම ය. ඇගේ රෝහල් ඇඳ අසලමය.

වරෙක හිස අත ගෑවේ ය. වරෙක දෙපා පිරිමැද්දේ ය. ඇය සිටි යහන කඩතිරවලින් ආවරණය කොට තිබුණු බැවින් ඇගේ නළල ද සිප ගත්තේ ය. ඇය ද ඔහුගේ දෑත් තරයේ ගෙන සිප ගත්තා ය. ඇය දැන් හැසිරෙන්නේ අවුරුදු දහසකට පමණ කාලයකට රටෙන් පිට වී යන්නට සූදානම් වූ පෙම්වතියකගේ ස්වභාවයෙනි. අනේ! ඇල්මක හැටි!

මේ තරුණ වෛද්‍යවරිය තම තාරුණ්‍ය පිළිබඳ ඇති ආශාවත්, ප්‍රසූති වේදනාව විඳීමට ඇති අකැමැත්ත හා කම්මැලිකමත් නිසා සිසේරියන් සැත්කමක් සඳහා සූදානමින් සිටියා ය. නියමිත වේලාවට ඇය සැත්කම සඳහා තිඹිරිගෙයට (වැදුම්වාට්ටුවට) ඇතුළු වූවාය. සැත්කම් කාමරයට ඇතුළු වන තුරුම ස්වාමියා ගේත් ඇගේත් අතැඟිලි පැටළී තිබිණි. සැත්කම ආරම්භයේ දී කළ නිර්වින්දන ප්‍රතිකාරත් සමඟ ඇයට නින්ද ගියාය.

ඔවුන් ජීවත් වූයේ රජයේ නිල නිවාසයකය. එහි කුස්සියේ ජනේලය යකඩ දැල්වලින් ආවරණය කොට තිබිණි. ඒ යකඩ දැල අතරින් රිංගා පිට වූවා ඇයට මතකය. පිට වූවා නොව එය විශ්වයට ඇදී යාමකි. කවුදෝ ඇයට අඩ ගසන හඬ ඇසිනි. “දැන් මේ ලෝකයෙන් ඉවත්ව යමු. මා සමඟ යමු” යි ඒ හඬ ඇය ඇමතූ බව ඇයට මතකය.

ඒ හඞට අවනත විය යුතු වීය. ඇගේ ස්වධිපත්‍යය යටපත් ව ඇත. තර්ක කළ නොහැකි ය. නොගිහින් සිටින්නට අවකාශයක් නැත. ඇයට මතක ඇත්තේ ආරම්භය පමණි.

කුස්සියේ කබඩ් එකක් මත සිටියා මතකය. එතැන සිට ජනේලයේ යකඩ දැල් කොටුවක් තුළින් පිටතට ඇදී ගියා මතක ය. දැන් ඇය පාලනය වන්නේ වෙනත් බලවේගයක් මඟිනි. කොහොමද යන්නේ? කොයිබට ද යන්නේ? මේ කිසිවක් නොදනී. ඇදී යන බව පමණක් දැනේ.

ඇය එක් තැනක නතර වූවා මතකය. “ඔතන නොවෙයි තැන. එහාට යමු” යළිත් නියෝගයක් කරනු දැනිණි. යළිත් ඉදිරියට ම ඇදී ගියා ය. ඉතා ම සුන්දර සහනදායි ස්ථානයක නතර වූවාය.

එය ළා තණ පිට්ටනියකි. ඈත සිතිජය කරා පෙනෙන විශාල පිට්ටනියකි. ඉතා ම සුවදායක ය. සුන්දරය. වායු සමීකරණය කළ කාමරයක ඇති සුවයක් දැනේ. ආපසු ඒමක් ගැන හිතෙන්නේ නැත. ප්‍රදේශය පුරා සහන් එළියක් පැතිරී ඇත. මීදුම් ගතියක් පෙනේ. හරියට ම සඳ එළිය වැටී ඇත්තා සේය.

මේ අතර ඇයට සිය ස්වාමි පුරුෂයා මතක් වූවා ය. බැඳීම - ඇල්ම - ආදරය ඒ හැඟීම තුළ ගැබ් වී තිබිණි. ඒ සමඟ ම ඇයට වෛද්‍යවරුන් ගේ කටහඬ ඇසිණි. රෝහල් ඇඳක් මත සිටින බව දැනුණි.

ඇයට සිදුවූයේ කුමක්ද? වතුර වීදුරුවකට දැමූ ඩිස්ප්‍රින් පෙත්තක් සේ තමන් (මම) නැති වී ගියා මතකය. ගිය හැටි හෝ ආපසු ආ හැටි මතක නැත. එහෙත් ඒ සුන්දර අවස්ථාව අමතක කරන්නට ඇයට තවමත් නොහැකිය. ඊට පෙරත් ඊට පසුත් ඇය දුටු සිහින ඇයට මතක නැත.

මේ සිද්ධියට දැනට අවුරුදු 16 ක් ගත වී ඇතත් එය එදා වගේ ම අදත් මතකයේ පැහැදිලිව ඇඳී පවතී. එසේ ම තමන්ට දරුවෙකු උපන් බව පවා ඇය මනෝමය කයෙන් ගිය මේ ගමනේ දී සිහිපත් වූයේ නැත. ඊට හේතුව ලෙස ඇය කියන්නේ තම ස්වාමියාට තිබූ දෑඩි ඇල්ම නිසා බවය.

එසේ නම් අද ඉඩකඩම් හා නිවාස පිළිබඳ ඇල්මෙන් සිටින උදවිය මිය ගිය විට උපදින්නේ කොහේ දැයි සිතා ගත හැකි ය. ඉඩකඩම් හා නිවාස පිළිබඳව තණ්හාවෙන් මිය යන අය සතර අපාගතව ඒ ආශාවෙන් ම දුක් විඳිති. සමහරු මළ පෙ‍්‍ර්තයන්ව ද සමහරු තිරිසන් සතුන් ලෙස ද ඒ නිවෙස්වල ම උපදිති.

සිතේ ශක්තිය ඉතා ප්‍රබලය. ක්ෂණයකින් ඉතා දුර ගමන් යා හැකි ය. “දූරංගමං ඒකචරං” කීවේ ඒ නිසා ය. එසේ ම යහපත්, අයහපත් සියල්ලට ම ප්‍රධාන වන්නේත් මූලික වන්නේත් සිතම ය. “මනෝපුබ්බංගමා ධම්මා” යි කීවේ ද ඒ නිසාය.

මේ සිතේ ගොඩ නැඟෙන සිතිවිලි නිසා කර්ම රැස් කෙරෙයි. කර්ම රැස් නොකරන තැන සමාධියයි. සැනසුමයි. ශාන්ත වූ සුවය යි. එහෙත් අපේ මිනිස්සු බොහෝ දෙනෙකු කටයුතු කරන්නේ ‘හිතක් පපුවක්’ නැති ගානටය. සිතක් ඇතැයි සිතන්නේ ම නැත. අප නිතර ම සිතන්නේ කය පිනවීම ගැනමය.

ඊළඟට අනුන් ගැනය. දූ දරුවන් ගැනය. එසේත් නැත්නම් අනුන් ගැනය. තරහ වෛර ඊර්ෂ්‍යාවෙනි, මේ සිත ගැන දිනකට එක මොහොතක්වත් සිතනවා නම් ලෝකය මේ තරම් දරුණු වන්නේ ද නැත. සිතට පුදුම ශක්තියක්, බලයක් හා හැකියාවක් ඇත.

ජංගම දුරකථනය විසන්ධි වුවහොත් පෙම්වතාට පෙම්වතිය සොයාගත නොහැකි ය.

මැදිවිය ඉක්මවූ පිරිමියෙක් තරුණ කාන්තාවක් සමඟ විවාහ විය. මේ අතර ඔහුට මිතුරකුගෙන් දැනගන්නට ලැබෙන්නේ මුහුදු බෙල්ලන් කෑමෙන් නැවත තරුණභාවය ලබාගත හැකි බවකි.

එතැන් සිට ඔහු මුහුදු බෙල්ලන් කෑමේ ආසාවෙන් පෙළෙන්නට විය. එහෙත් මුහුදු පතුළේ කිමිදී අවදානම්, අඳුරු ගල්පර අතර පිහිනමින් බෙල්ලන් කැඩීමට තරම් කාය ශක්තියක් ඔහුට නැත.

මෙවිට තරුණ බිරිය ඔහුගේ සහායට ඉදිරිපත් වූවා ය. දෙදෙනා ගේ ම කැමැත්ත පරිදි කිමිදුම්කරුවකු සේවයට යොදා ගැනිණි. කිමිදුම්කරුවා තරුණය. ජවසම්පන්න ය.

වියපත් සැමියා හා තරුණ බිරිය විවේක සුවයෙන් පසුවෙද්දී කිමිදුම්කරුවා ඔවුන් වෙනුවෙන් මුහුදු පතුලේ කිමිදෙයි.
අවදානම් ගල්පර අතර පිහිනමින් බෙල්ලන් කඩා ගෙනැවිත් දෙයි.

පළමු දිනෙයේම කිමිදුම්කරුවා විවාහක යුවළගේ සිත් දිනාගනී. දින කිහිපයක් ගතවූ තැන; තරුණ බිරිය ද කිමිදුම්කරුවා සමඟ බෙල්ලන් කැඩීමට යෑමට ගත්තා ය.

වැඩිකල් නො ගොස් මේ තරුණ යුවළ අතර හාදකමක් හට ගත්තේ ය. වියපත් මිනිහා තරුණභාවය ගැන සිහින මවමින් බෝට්ටුවේ හෝ වෙරළේ සිටියදී ඔහුගේ බිරිය හා කිමිදුම්කරුවා අඳුරු ගල්පර අතර කාලය ගත කළහ.

වියපත් මිනිසාගේ තරුණ භාවය පිළිබඳ විචිත්‍ර කල්පනාව රඳා පැවතුණේ කිමිදුම්කරුවා මත ය. එසේ ම තම සැමියා සතුව නැති තරුණ භාවය සැබවින් ම ස්පර්ශ කිරීමට තරුණ බිරියට අවස්ථාව ලැබෙන්නේ ද කිමිදුම්කරුවා වෙතින් ය.

විවාහක යුවළ තරුණ භාවය වෙනුවෙන් කිමිදුම්කරුවා මත යැපෙන්නට ගනිත්ම ඒ දෙදෙනා අභිබවා ආධිපත්‍යය පතුරුවන්නට කිමිදුම්කරුවා සමත් වෙයි. ඒ සොඳුරු ආධිපත්‍යයකි.
කතාවේ අවසානය ඛේදාන්තයකි. මගේ මතකය නිවැරදි නම් මේ චරිත ත්‍රිත්වය එන්නේ එමිල් සෝලා ගේ කෙටිකතාවක ය.

ඒ කිමිදුම්කරුවා අද ජංගම දුරකතනයක් බවට පත්ව ලොව පුරා සෑම තැනෙකම කිමිදෙමින් සැරිසරමින් සිටී. පෙම්වතාට හෝ පෙම්වතියට සැබවින් ම යා නොහැකි ඕනෑම තැනෙකට ඔවුන් වෙනුවෙන් යන්නේ ජංගම දුරකථනයයි.

වියපත් මිනිහාගේ තරුණ භාවය පිළිබඳ ආශාව කිමිදුම්කරුවා විසින් පිනවනු ලැබූ ආකාරයෙන් ම අද පෙම්වතුන් ගේ විචිත්‍ර කල්පනා ජංගම දුරකථනය විසින් පිනවනු ලැබේ.
අතීතයේදී උද්‍යාන, මුහුදු වෙරළ, වැටකෙයියා පඳුරු හෝ සිනමා ශාලා යනාදිය පෙම්වතුන් - පෙම්වතියන් හමුවූ තැන් ය. අද ඒ තැන් පාළුවට ගොසින් ය. පෙම්වතිය කහටගස්දිගිලියේ තම නිවසේ මුළුතැන්ගෙයි සිට ලූනු සුද්ද කරමින් සිටී.

ඇගේ පෙම්වතා ඒ වනවිට සිටින්නේ හපුතලේ දුම්රිය ස්ථානයේ ය. එහෙත් දුර නොතකා මේ දෙදෙනා ඔවුනොවුන් හමුවෙති. මනෝමය ප්‍රේම ලෝකයක සැරිසරති. භෞතික ස්පර්ශ ලෝකයේ ඇති කිසිම බාධාවක්, තහංචියක් මේ මනෝමය ලෝකයට අදාළ නැත. අවශ්‍ය වන්නේ ජංගම දුරකථනයක් පමණි. ජංගම දුරකථන දෙකකින් ගොඩනැඟෙන රොමෑන්තික ලෝකයේ ඔවුන්ට සිත් සේ හැසිරිය හැකි ය. සිත් සේ වින්දනය ලබාගත හැකිය. ඩිජිටල් යුගයේ මානව ප්‍රේමය ද වෙනස් වෙමින් තිබේ.

සෑහෙන වෙලාවක සිට ජංගම දුරකථනය මුවට තුරුලු කොට ගෙන සිටින යුවතියකි.

ඈ පරිසරයෙන් හුදෙකලාව සිටින්නීය.
අවට සිදුවන කිසිවක් ගැන ඇයට අවදානයක් නැත. එහෙත් යුවතියගේ දෙකොපුල් විටෙක රතු වෙයි. තොල් පොපියයි. ඇසිපිය නටයි. ඈ විටෙක කිකිණි හඬින් සිනා නඟයි. තවත් විටෙක ධ්‍යානයක සමවැදී සිටින ආකාරයක් පෙන්වයි.

මේ ප්‍රතිචාර හා ඉරියව් ඇගේ සිරුරෙන් පළ කෙරුණේ ඇය අවට පරිසරයෙන් ලැබුණු දෙයක් නිසා නොව ජංගම දුරකථනයෙන් එහා කෙළවරේ සිට ඇයගේ කන වැකුණු වදන් නිසා ය. ජංගම දුරකථන ප්‍රේම කතා බොහෝ දෙනෙකුට උන් හිටි තැන් පවා අමතක කරවන්නේ ය.

හරියටම වියපත් මිනිසා හා ඔහුගේ තරුණ බිරිය අභිබවා කිමිඳුම්කරුවා ආධිපත්‍යය පැතිරුවා සේම ය. මේ අනුව පෙම්බස් දෙඩීම ද ඩිජිටල් යුගයෙහි මිලක් ගෙවිය යුතු ක්‍රියාවක් බවට පත්ව ඇත. ජංගම දුරකථනය විසන්ධි වුවහොත් පෙම්වතාට පෙම්වතිය සොයාගත නොහැකි ය.

එවිට වින්දනීය මනෝමය ප්‍රේම ලෝකය ද බිඳ වැටේ. ඒ කඩා වැටීම ජීවිතයට හෙණ පහරක් සේ දැනෙයි. ඇයි? එය අද ජීවිතයේ ඓන්ද්‍රීය කොටසක් ව ඇති නිසා ය.

එකම නිවසේ සාලයේ යාබද ආසන දෙකක වාඩි වී සිටින විවාහක යුවළක් පවා ජංගම දුරකථනයෙන් එකිනෙකා අමතන වෙළෙඳ දැන්වීමක් මේ දිනවල රූපවාහිනියෙන් දැකගත හැකි ය.
ස්වභාවික පියවි හඬින් උනුනුන් මුහුණ බලාගෙන පෙම්බස් දෙඩීමට වඩා ජංගම දුරකථනයෙන් ඒ බව කීම වඩාත් ආනන්ද ජනක බැව් එයින් කියැවේ. මෙයත් එක්තරා ලෙඩකි.

සීමාව ඉක්මවූ විට කුමන දෙයක් වුවත් ලෙඩක් වෙයි. ඒ හරියට ම කුලියට ගත් කිමිදුම්කරුවා අර විවාහක යුවළගේ ජීවිතය පාලනය කරන තීරකයා බවට පත් වීම හා සමාන ය.
ඇතැම්විට එසේ සඳහන් කිරීම නිවැරැදි නොවන්නටත් ඉඩ තිබේ. ඩිජිටල් ලෝකයේ සතුට යනු භෞතික ස්පර්ශය ඉක්මවූ අතිශය චමත්කාරජනක, මනෝමය ලෝකයකි.

ඒ අනුව පෙම්වතුන්ට තවදුරටත් කායිකව හමුවීමට වඩා ජංගම දුරකථනයෙන් කතා කිරීම වින්දනාත්මක ය. ඒ ඩිජිටල් ලෝකයේ කිසිම නීතියක් - සීමාවක් - තහංචියක් වලංගු නොවේ. රජ කරන්නේ විචිත්‍ර කල්පනාවන් ම පමණි.

පෙම්වතුන් යුවළක් අතර විචිත්‍ර කල්පනා වින්දනීය ලෙස හුවමාරු කිරීමට ජංගම දුරකථනය හැර අන් දෙයක් මිහිපිට තිබේද?

ඔන්න එක දවසක් ලොක්ක ලොග් පොත චෙක් කළා.

මේ කතාව ආණ්ඩුවේ කන්තෝරුවක කතාවක් ඔය ආයතනවල සෙකියුරිටි කට්ටියටත් එක එක රාජකාරි.

සෙකියුරිටි කට්ටිය කන්තෝරුව ඇතුළට යන හා එන අය ගැන ලොග් සටහන් තියනවා.
සෙකියුරිටි කට්ටිය එළියට යනවා නම් වෙලාව දාල ඒ ගැනත් සටහනක් දානවා. දවස අවසානයේ ලොක්කා ඒවා චෙක් කරනවා.

ඔන්න එක දවසක් ලොක්ක ලොග් පොත චෙක් කළා. එක සටහනක් තිබුණා ඒක තේරෙන්නෙම නැති විකාර සටහනක්. සටහන මේකයි.

”පස්වරු හතරයි තිහට නේපාලයට ගොස් පස්වරු 4.50 ට නැවත පැමිණියා.”

”මේක ලිව්වෙ තමුසෙද” ලොක්කා ගාඩ්ගෙන් ප‍්‍රශ්න කළා.

”ඔව් සර්” ගාඩ් උත්තර දුන්නා.

”තමුසෙ කොහොමද 4.30 ට නේපාලෙට ගිහින් විනාඩි විස්සෙන් ආපහු එන්නේ” ලොක්කා ඇහැව්වා.

ගාඩ් - එහෙම නෙවෙයි සර් මම ලිව්වේ 4.30 ට තේ පානයට ගොස් 4.50 නැවත පැමිණියා කියලයි.

මල්කඩුවාවේ සිංහ කඩේ ”SUGAR FREE”

මල්කඩුවාවේ සිංහ කඩේ මල්ලීට වෙච්ච වැඩක් මේක. සිල්ලර කඩ කිරීමත් යකෙක් බැඳගත්ත වගේ ම දෙයක්. අනිවාර්යයෙන් අරින්න ම ඕනෙ.

එක දවසක් හරි වැහුවොත් පාඩුයි. අනික ණයට බඩු ගත්ත මිනිස්සු කඩේ වහපු දවසක් බලලම තමයි ණය සල්ලි දෙන්න එන්නෙත් මොකද? ආපහු පහුවදාට කියන්න පුළුවන්නෙ ඊයෙ ණය සල්ලි දෙන්න ආවත් කඩේ වහල තිබුණ කියල.

ඉතිං ඔන්න සිංහ කඩෙන් බඩු ගන්න අයත් සමහර දවස්වල එහෙම වැඩ කරනව. හැබැයි නියමිත දවසට ණය මුදල් දුන් අයත් හිටිය.

ඔන්න දවසක හැන්දෑවෙ ලොකු බඩු ලිස්ට් එකක් ගත්ත ෂොක්මන්වත්තෙ මනුස්සයෙක් පැය බාගෙකට විතර පස්සෙ කඩාගෙන ඇවිත් මහ මරුමුස් බැල්මක් එහෙම දාල ඇස් දෙක ලොකු කරල සිංහ මල්ලීට කියනව,

”ඈ මල්ලි අපි දවසක් දෙකක් ණය සල්ලි පරක්කු කළාම තමයි ඔයාගෙ මූණ හොඳ නැති වෙන්නෙ... ඒ වුණාට අපිට බඩු ගන්න කොට නොමිලෙ දෙන දේවල් සේරම ඔයා යටිමඩි ගහගන්නව... ඒක හරිද?... කැත වැඩ කරන්න එපා මල්ලි...”

මේ මොන හෙණගෙඩියක් ද යකෝ... සිංහ මල්ලී බැලුව. කඩේ තවත් සෙනගත් ඉන්නව ලැජ්ජාවෙ බැහැ.

”දැන් මොකක් ද අයියෙ වෙලා තියෙන්නෙ” සිංහ මල්ලී ඇහුව.

”වෙලා තියෙන්නෙද? කෝ... මේ ජෑම් බෝතලෙත් එක්ක නිකන් දෙන සීනි පැකට් එක?” කඩේ ඉන්න අනික් සෙනග දිහා ආඩම්බරෙන් බලන ගමන් ම මිනිහ ඇහුව.

”යකෝ ජෑම් කොම්පැනිකාරයොත් මාව අමාරුවෙ දාන්න හදනවනෙ!” කියල තරහින් අර මනුස්සයගෙ අතේ තිබුණ ජෑම් බෝතලේ අරගෙන බලපුවම ඒකෙ ලොකුවට ලියල තියෙනව ”SUGAR FREE” කියල.

ඔන්න ඉතින් බෙල් එක ගැහැව්වා. නෝනා කෙනෙක් දොර ඇරියා.

මේක ඉතින් බෝතල් මාසේ කියල කතාවක් තියනවනේ ඒ වුනාට මත්පැන් ගැන ලිවීම එතරම් හොද නැති වුනත් මත්පැනේ ආදීනව සඳහන් වන කරුණු කාරණා සිද්ධීන් ගැන ලිව්වාට වරදක් නැහැ කියල හිතුව. ඒ නිසා මත්පැන් නිසා අමාරුවේ වැටිච්චි දෙන්නෙක් ගැන ලියන්නේ බොන අයටත් ඉගෙන ගන්න එක්කයි.

ඔන්න එක දවසක් යාළුවො දෙන්නෙක් හොඳටෝම බීලා. උතුර දකුණ සොයා ගන්න බෑ. හරියට පහුවදාට රටේම අරක්කු තහනම් කරනවා කියල හිතාගෙන තමයි බීල තියෙන්නේ. හැබැයි මේ දෙන්න තැබෑරුමෙන් නැගිටල යන්න හදන කොට තමයි මුණ ගැහුණේ
දැන් දෙන්නට දෙන්නා බදාගෙන පයින් ඇවිද ගෙන යනව ගෙදර යන්න. ඔහොම ගිහිල්ල ගෙයක් ළඟ නතර වුණා මෙන්න මෙහෙමයි දෙන්නගේ කතා බහ. නැත්නම් සංවාදේ.

1 මිත්‍රයා - එහෙනම් මචං මම යනවා. චෙරියෝ ගුඩ් නයිට්.

2 මිත්‍රයා - උඹ කොහේ යන්නද? ඔය තියෙන්නේ මගේ ගේ

1 මිත්‍රයා - පිස්සුද? උඹට වැඩියි මේක මගේ ගෙදර.

2 මිත්‍රයා - මට නෙවෙයි පිස්සු ඔයාට. මේක මගේ ගේ. උඹේ ගේ කියල කොහොමද ඔප්පු කරන්නේ.

1 මිත්‍රයා - හරි මේ ගෙදර ඉන්නේ මගේ වයිෆ්. ඊළඟට පුතා. අපි තුන් දෙනා තමයි ඉන්නේ.

2 මිත්‍රයා - ඔයාට පයිත්තියන්. මේ ගෙදර ඉන්නේ අම්මයි - තාත්තයි - මමයි හරිද?

1 මිත්‍රයා - හොඳයි මම ද උඹ ද හරි කියල බලන්න දොරට තට්ටු කරමු. සොරි සොරි බෙල් එක ගහමු.

ඔන්න ඉතින් බෙල් එක ගැහැව්වා. නෝනා කෙනෙක් දොර ඇරියා.

නෝනා - හනේ! හනේ!

ලැජ්ජ නැතිකම අද තාත්තයි

පුතයි දෙන්න එකට බීල නේද?

සීතල සුළඟ හමයි තරුවක් අහසෙ දිලෙයි සෙනෙහස දෝරෙ ගලයි

සීතල සුළඟ හමයි
තරුවක් අහසෙ දිලෙයි
සෙනෙහස දෝරෙ ගලයි
සමිඳුන් මා ළඟමයි //

දුර අතීතයේ දවසක්
ගවලෙනකදි බිලිඳු හඬත්
අඳුර නසා දිලුනා තරුවක්
සාමයෙ කුමරුන් ආවා

සීතල සුළඟ හමයි.......

දුක දරලා මේ ලොව වෙනුවෙන්
රුහිරු ගලා ඔබගේ සිරුරෙන්
කදුළු නිවා මුදවා පාපෙන් අප
ජීවය වේය සදා

සාර කතා නවතාලමු අපි දැන්
අරුත සොයා නත්තල් සාමයේ
සොයා ගොසින් දෑසක පිරි කඳුළැල්
පිසලමු සමිඳු ලෙසින්

සීතළ සුළඟ හමයි
තරුවක් අහසෙ දිලෙයි
සෙනෙහස දෝරෙ ගලයි
සමිඳුන් මා ළඟමයි//

සෙනෙහස දෝරෙ ගලයි
ජේසුනි මා ළඟමයි

සෙනෙහස දෝරෙ ගලයි
ජේසුනි ඔබ ළඟමයි

සෙනෙහස දෝරෙ ගලයි
සමිඳුන් මා ළඟමයි

මෙම ගීතය මෙතනින් බාගන්න

Seethala Sulanga.mp3

යතුරු පැදියට නැග එන අතරමගදීත් මම කල්පනා කළේ නංගී කී කලකිරීම ගැන.

නැන්දම්මා බලන්න ලොකු නංගීලාගේ ගෙදරට ගියේ සති දෙකකට පසුවයි. මම එනතුරු නැන්දම්මා හැමදාමත් බලාගෙන ඉන්නවා.

නංගී තේ එකක් හදාගෙන ආව.

“මොකද අයියෙ ඔයාගෙ මූණට වෙලා තියෙන්නෙ. මැළවිලා ගිහින්. ඔයා ඉන්නෙ හරි කලකිරීමකින් බව පේනව.”

“එහෙම දෙයක් නැහැ බං.”

“මොකද නැත්තෙ.”

“ඊයෙ රෑ අර අහංකාර නගරේ ටෙලිනට්‍යය බැලුවා මට මා ගැනම දුක හිතුණා.

“ඔයා දැන් කතා කරන්නෙත් කලකිරීමෙන්නෙ. ඔයා කවුද කියල අහන්න එපා. මිනිස්සු එදා වගේම අදත් ඔයාට ආදරෙයි. ඔයාගෙ යාලුවොත් මා එක්ක කිව්ව ඔයා හරියට වෙනස් වෙලා කියල. ඉස්සර අයිය නෙවෙයිලු.”

“උන්ට පිස්සු බං.”

“එහෙම කියන්න එපා. අයියෙ මිනිහෙකුගෙ මුහුණෙන් හුඟක් දේවල් කියන්න පුළුවන්. ඉස්සර ඔයාගෙ මුහුණෙ හැම තිස්සෙම හිනාවක් තියෙනව. ඔයා දැන් හරි නිශ්ශබ්දයි. ඉස්සර ඔයා මොන තරම් දේවල් කතා කළාද. දැන් මෙහෙ ආවත් අහන දේකට උත්තර දෙනව විතරයි.” අනවශ්‍ය දේවල් ගැන කල්පනා කරන්න එපා. ඉස්සර වගේ පොතක් පතක් කියවගෙන ඉන්න. ඔයා දැන් පොත් කියවන්නෙත් නැහැනෙ.”

මට නංගී එක්ක කේන්ති ගියා. මගේ මුහුණේ හිතේ තියෙන තරුණකම නැහැ තමයි කියල මට සමහර අවස්ථාවලදි තේරුම් ගියා. මුහුණ වයසට ගිහිල්ලා. යම් යම් සිදුවීම් වලින් ඒක මම තේරුම් ගත්ත. නැන්දම්මාට වැඳ නංගිලාගේ ගෙදරින් එළියට බැස්සෙත් කලකිරීමෙන්.

යතුරු පැදියට නැග එන අතරමගදීත් මම කල්පනා කළේ නංගී කී කලකිරීම ගැන.

ගෙදර පැමිණි විටත් මම හිටියෙ මේ හැම දෙයක් ගැනම කල්පනා කරමින්.

මංජුල මල්ලීගේ යතුරු පැදිය පාරෙ නතර වුණා.

“මොකද කල්පනාව.”

“මම අර අහංකාර නගරේ ටෙලිනට්‍යය බැලුවා මචං. මට මා ගැනම දුක හිතුණා. ඒකෙ හැම දේකටම මම ආසයි.

“ඕව ගැන හිතන්න එපා අයියෙ. මොනවද අලුත් ආරංචි.”

මංජුල මල්ලී මගෙ පිටට තට්ටු කරමින් කිව්ව.

“ආරංචි නැහැ බන්. අද උදේ සම්පත් කියල එක්කෙනෙක්. කතා කළා ආදරය ගැන ලියන්න පුළුවන් ද කියල ඇහුව.”

“ඉතින් ලියන්නකො.”

“ආදරය ගැන මං මොන කතා ලියන්නද බං. උන් ලියන්න කියන්නේ ගැහැනියක් සහ මිනිහෙක් අතර තියෙන ආදරය ගැනනෙ. එහෙම නැතිව පුළුල් ආදරයක් ගැන නෙවෙයිනෙ. කෙල්ලො හත්අට දෙනෙකුට ආදරය කරපු මිනහකු නම් හොඳයි. මගේ ආදරය තියෙන්නෙ හිතේ කියල උඹ දන්නවනෙ. මම ආදරය කරල තියෙන්නෙ මගෙ අම්මිට විතරයි.”

මංජුලගෙ ඇස්වල කඳුළු පිරිල.

අහංකාර නගරයේ තේමා ගීතය මෙතනින් බාගන්න

http://www.mediafire.com/?nijmqnmzyd3